خوان پرنعمت اباعبدالله الحسین علیه السلام به اندازه کل عالم گسترده است. در این دریای بی کران هر کس به اندازه ظرفیت وجودی اش، خود را سیراب از عشق مولا می کند. مرحله به مرحله باید پیش بروی تا به حسین برسی، درست مانند گام هایی که در مشایه بر می داری. میانبری در کار نیست، ابتدا باید بذر محبت حسین را در دل بکاری. روح و جانت را صیقل دهی و دل بکنی از دنیایی که غل و زنجیر بسته به پاهایت تا شاید مدال پر افتخار «خادم الحسین» بر سینه ات بدرخشد. 

خادم الحسین را در ایام اربعین و در مشایه زیاد می بینی و میشنوی، ولی محدود به آب و غذا دادن به زایران سالار شهیدان نیست که این نازل ترین معنا برای این مفهوم آسمانی است. 

خادم الحسین تلالو نوری است که از عاشورای ۶۱ هجری قمری آغاز شد، از همان کاروانی که عاشقانه در دشت بلا گام نهاد تا هر کس هر آنگونه که در توانش هست خدمت کند به مسیر حسین(ع)، یکی خطابه اش خوب بود بر لشکریان دشمن خطابه خواند، یکی اهل رجز بود، شعر و رجز خواند، یکی شمشیر زن قهاری بود، شمشیر حقیقت بر تارک باطل زد، یکی تیرانداز ماهری بود تیر خدمت در کمان اخلاص نهاد، یکی دست کوچکش را جلوی ضرب شمشیر دشمن گرفت، یکی تنها داشته اش گلوی ظریف و لطیفش بود که با آن سه شعبه حرمله را شکار کرد، زینب اما در این میان با قافله سالاری اش راهی را گشود که تا ابد دوستداران حسین با نوای «یالیتنا کنا معکم» بیایند و مدال خادم الحسینی بگیرند. 

مدل همان مدل سال ۶۱ هجری است، هر کس با هر توانی و هر ظرفیتی می تواند به این کاروان بپیوندد، کاروان دیگر کوچک نیست، به وسعت همه جهان است، یکی مال و منالی دارد، یکی آبرو و اعتباری، آن دیگری هنری یا مهارتی در چنته دارد، یکی شاعر است، دیگری سخنران، آن یکی دوربینی دارد که می تواند ثبت کند این شکوه ۱۴۰۰ ساله را، یکی مراقب امنیت زائران است، یکی مسیر را تمیز می کند، یکی آب دست زایران می دهد، یکی آشپز است، یکی مهر ورود و خروج که بر هر گذرنامه ای می زند با حسرت می گوید التماس دعا، یکی زایران را با وسیله نقلیه اش جابجا می کند، یکی موکب داری می کند، یکی خانه اش را زائر سرا، یکی برای زائران سایه سار درست می کند، یکی نزدیک حرم ایستاده و به زائران توصیه می کند برای ظهور دعا کنند، یکی به کودکان در مسیر هدیه می دهد، یکی زائران خسته را ماساژ می دهد، یکی بیماری و درد زائران را تیمار می کند، یکی روی زائران آب می پاشد تا تحمل گرما را برایشان مقدور کند، یکی شربت می دهد، دیگری قهوه و چای، یکی اشک زائران را در می آورد با روضه خوانی اش، یکی زایران را به یاد کودکان غزه و فلسطین می اندازد و یکی تنها داشته است پاهای سالمی است که آن را نذر این مسیر می کند تا کاروان طریق الحسین را پرشور جلوه دهد و این از کرامت حسین است که می توانی با اندک داشته هایت با او معامله یک سر برد کنی. 

غوغای اربعین گویا مسابقه ای است برای گرفتن مدال خادم الحسین، مسابقه ای که در آن همه برنده اند و هر کس اخلاصش بیشتر باشد مدالش درخشان تر خواهد بود. 

سلام و درود خداوند بر شهیدان راه حق که مدال «خادم الحسین» واقعا برازنده آنهاست و با نثار کردن خونشان این مسیر را پر رهرو و جهانی کردند.

روح الله عباسپور