به گزارش روابط عمومی و بین‌الملل، حجت الاسلام والمسلمین جعفر واضحی آشتیانی در گردهمایی مبلغان جامعه الزهرا علیهاالسلام که صبح امروز با عنوان «شمیم حسینی، رسالت زینبی» در تالار بیداری اسلامی این موسسه علمی آموزشی برگزار شد به موضوع مقتل شناسی و نحوه روضه خوانی پرداخت و گفت: یکی از مهمترین ابزارهای تبلیغ، مرثیه خوانی برای اهل بیت علیهم‌السلام است که هر چند زمانش اندک است ولی تاثیرگذاری بسیار زیادی دارد.

استاد جامعه الزهرا علیهاالسلام با بیان اینکه در جلسات عزاداری، مقتل را می‌توان به سه صورت زبان قال، یا زبان حال و یا به صورت نقل مسموع ارائه کرد بیان داشت: زبان قال بیان آن چیزی است که در منابع تاریخی یا روایی ذکر شده است.

وی لهوف، شهید اشک نوشته محمدحسین میرباقری، کامل الزیارات، نفس المهموم، مقتل الحسین و خصائص حسینیه را از بهترین مقاتل موجود معرفی کرد و اظهار داشت: هر کدام از این مقاتل ویژگی‌های خاصی دارد که مبلغان می توانند بر اساس شرایط خود و مخاطب، مطالب خود را از آنها برداشت کنند.

 مدرس مرثیه خوانی زبان حال را اینگونه تعریف کرد: «آنچه که در منابع تاریخی و روایی نیامده است اما بر اساس حالات آن شخص به او نسبت می دهیم».

وی ادامه داد: در استفاده از زبان حال باید توجه داشت که مطلبی که ارائه می شود بیانگر عزت، کرامت، حریت و مظلومیت امام حسین علیه‌السلام و یاران ایشان باشد، همچنین باید به گونه‌ای بیان شود که از زبان قال قابل تشخیص و تفکیک باشد و از همه مهمتر اینکه زبان حال‌های موجود در مقاتل نباید به گونه‌ای مطرح شود که گویی زبان قال یا روایت است.

 حجت‌الاسلام والمسلمین واضحی در ادامه منافات نداشتن با شأن اهل بیت علیهم‌السلام و مبانی اعتقادی شیعه، مأنوس و معقول بودن برای مردم و استفاده از کلمات ممیز زبان قال و زبان حال را از شرایط این دو نوع مقتل عنوان کرد و گفت: شاید فهم برخی از روایات یا زبان حال‌ها برای گروهی از مخاطبان ساده نباشد و برای آنها ایجاد شبهه کند از این رو باید در انتخاب مقتل و ترجمه آن دقت شود.

وی در پایان نقل مسموع را سومین صورت بیان مقتل عنوان کرد و افزود: بیان مطالب و روضه‌ها با استناد به شنیده‌ها به صورت مستقیم یا غیرمستقیم، نقل مسموع است که ضعیف‌ترین نوع مرثیه‌خوانی است و نباید به طور دائم از آن استفاده کرد، ضمن اینکه نقل مسموع نباید با منابع اعتقادی، تاریخی و روایی ما منافات داشته باشد، باید معقول باشد، شهرت به کذب نداشته باشد و نام منبع آن هم باید ذکر شود.