پیشوای دوم جهان تشیع، اولین ثمره زندگی مشترک علی علیه‌السلام و فاطمه علیها السلام در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری در «مدینة الرسول» دیده به جهان گشود.(1) وقتی خبر ولادت امام مجتبی به گوش پیامبر گرامی اسلام رسید، شادی و خوشحالی در رخسار مبارک آن حضرت نمایان شد. مردم شادی کنان می‌آمدند و به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و علی و زهرا علیهما السلام تبریک می‌گفتند، رسول خدا در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت.(2)
پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله در روز هفتم ولادت، گوسفندی را عقیقه و قربانی کرد و در هنگام کشتن گوسفند، این دعا را خواند: «بسم الله عقیقة عن الحسن، اللهم عظمها بعظمه و لحمها بلحمه، شعرها بشعره. اللهم اجعلها وقاء لمحمد و آله(3); بنام خدا، این عقیقه‌ای است از جانب حسن، خدایا! استخوان عقیقه در مقابل استخوان حسن و گوشتش در برابر گوشت او. خدایا! عقیقه را وسیله حفظ محمد و آل محمد قرار ده.
سپس پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله موهای سر او را تراشید و فاطمه زهرا علیها السلام هموزن آن به مستمندان درهم انفاق نمود.(4) از این تاریخ آیین عقیقه و صدقه به وزن موهای سر نوزاد مرسوم شد.
حسن بن علی علیه‌السلام، هفت سال در دوران جدش زندگی کرد و سی سال از همراهی پدرش امیرمؤمنان علیه‌السلام برخوردار بود. پس از شهادت پدر (در سال 40 هجری) به مدت 10 سال امامت امت را به عهده داشت و در سال 50 هجری با توطئه معاویه بر اثر مسمومیت در سن 48 سالگی به درجه شهادت رسید(5) و در قبرستان «بقیع» در مدینه آرام گرفت.
پی نوشت ها:
- بحار الانوار ج 44، ص 134 و 144
- همان، ج 43، ص 282
- سیرة الائمة الاثنی عشر، ج 1، ص 462
- همان، ص 257
- بحار الانوار، ج 44، ص 134
نظرات